Szałwia lekarska pochodzi z rejonu Morza Śródziemnego (Albania, Jugosławia, Grecja, Włochy), ale rozprzestrzeniła się gdzieniegdzie również poza tym obszarem. Jest uprawiana w wielu krajach świata. Jej nazwa łacińska wywodzi się od łacińskiego salvus oznaczajacego zdrowie lub od słowa salvo (leczyć, ratować). 

Dokładniej nazwa salvia pochodzi od łacińskiego słowa „salvare”, co oznacza leczyć, zbawiać, ratować. Szałwia lekarska to półkrzew. Kwitnie od maja do czerwca. Rośnie na słonecznych zboczach i skałach, na glebach bogatych w wapń i w miarę wilgotnych. Odmianą szałwii lekarskiej jest szałwia muszkatołowa, kwitnąca na niebiesko lub czerwono, bardzo popularna w Anglii. 

Doceniwszy całe bogactwo szałwii lekarskiej, Międzynarodowe Stowarzyszenie Ziołolecznictwa wybrało ją w 2001 roku „ziołem roku”. W greckiej mitologii była symbolem zdrowia i długowieczności. Legenda głosi, że odkrył ją Asklepios i przez pewien czas za jej pomocą przywracał życie zmarłym, co bardzo irytowało władcę podziemi Hadesa. Poskarżył się on Zeusowi, iż bezczelny lekarz wykrada mu poddanych, Gromowładny ukarał, więc Asklepiosa – Mistrza i Bóstwo Uzdrawiania oraz Medycyny, rażąc go piorunem. I tak wiedza o tym, jak stosować szałwię, by pokonać śmierć, zaginęła – mityczny lekarz zabrał ją do grobu, a ludzie jakoś nie odzyskali pradawnej receptury. Ludzie szybko odkryli lecznicze właściwości szałwii, a jeszcze wcześniej uczyniły to zwierzęta – zaobserwowano na przykład, że przy rozmaitych dolegliwościach szałwię wyszukują i zjadają lwy. W Egipcie kojarzono szałwię, jako święte ziele Bogini Izis, podobnie i wśród druidów celtyckich szałwia znana była zielem Wielkiej Bogini.

Theophrastus (Teofrastus) pisał o dwóch różnych szałwiach, jednej dzikiej podkrzaczastej zwanej sphakos (sfakos) oraz o podobnej roślinie uprawnej zwanej elelisphakos.  Walafrid Strabo opisał szałwię w poemacie Hortulus i używał jej starej greckiej nazwy ‘lelifagus’. W wiekach średnich używano nazwy Sage salvatrix – Mędrzec zbawiciel. W Indii uprawiana najbardziej w stanie Jammu (Dżammu) na północy kraju. W indyjskich językach znana, jako Sefakus (Hindi), Salvi tulasi (Malayalam), Dharba (Telugu), Bui tulasi (Bengali), Kammarkas (Marathi), Sathi (Punjabi)…

Cenne właściwości szałwii były dobrze znane starożytnym medykom, Pliniuszowi Starszemu, Hipokratesowi i Galenowi, a później Awicennie. Dawni Grecy sporządzali lekką “herbatkę grecką”, czyli napar szałwiowy. Południe Europy nazywa szałwię “świętym zielem”, a herbatkę z szałwii zwie się  “herbatą europejską”. W starożytności była symbolem zdrowia i długowieczności. Egipcjanie dodawali ją do pokarmów, by zwiększyć liczebność populacji po epidemiach, zatem wskazana jest dla poprawy dzietności. Starożytni Rzymianie uważali ją za świętą, miała strzec ich zdrowia i cnót domowych. Grecy i Rzymianie stosowali ją przeciwko problemom ze wzrokiem, utratą pamięci (demencją) oraz przy ukąszeniach jadowitego węża (żmii). Jeden ze średniowiecznych przyrodników, Albert Wielki, twierdził nawet, że szałwia może czasem wskrzeszać zmarłych, zatem bywa podawana w czasie agonalnym jako kilka/naście kropel soku czy mocnego naparu do ust, także przeciera się oczy i daje kropelki na nozdrza póki pacjent oddycha.

Współczesne medyczne preparaty złożone zawierające liście szałwii to: Septosan, Vagosan, Diabetovit, Dentosept (płukanka), Gastrogran (granulat). W Niemczech produkuje się krople Salvyasat i preparat Sweatosan. We Francji produkowane jest wino szałwiowe. Szałwia to roślina ozdobna nadająca się na rabaty. Jest także wykorzystywana w przemyśle kosmetycznym z powodu zawartości olejków eterycznych. Szałwia znana jest w Polsce co najmniej od kilkuset lat. Od dawna uważano ją za lek uniwersalny i przypisywano znaczne właściwości lecznicze. Szałwia od  starożytności była symbolem zdrowia i długowieczności, lekarstwem przeciwko stu chorobom.

Zalecana w następujących dolegliwościach: nieżyt żołądka i jelit, biegunka, stany zakażeniowe i zapalne przewodu pokarmowego, ból brzucha, odbijanie, zaburzenia trawienne na tle nadmiernej fermentacji, nudności, wymioty, nieżyty układu oddechowego i moczowego, przeziębienie, schorzenia skórne, poty nocne i nadmierne pocenie się, choroby alergiczne, cukrzyca, niemiły zapach z ust, stany zapalne i ropne gardła oraz jamy ustnej, bóle wątroby i trzustki, zapalenie przydatków, upławy.

Szałwia hamuje rozmnażanie się bakterii Gram – dodatnich oraz Gram – ujemnych (nawet tych, które są odporne na antybiotyki), jednocześnie niszcząc różnorakie grzyby i wirusy. Szałwia unieczynnia toksyny bakteryjne. Szałwia niweluje również kiepski stan dziąseł, przejawiający się w różnego rodzaju zapaleniach oraz problemy przyzębia np. podczas pojawienia się pleśniawki.  Dzięki systematycznym piciu naparów z szałwii można pozbyć się również trądziku oraz łojotoku skóry, a nawet łuszczycy. W ten sposób możemy również pozbyć się kłopotów z jamą ustną, czyli niwelować na przykład nieświeży oddech. Olejek z ekstraktem tej rośliny można także wcierać w skórę głowy podczas odczuwania bólu oraz depresji, ponieważ dzięki swojemu aromatowi złagodzi dyskomfort oraz poprawi samopoczucie. Szałwia pomaga również w schorzeniach związanych z tarczycą, stosowana jest przeciwko nadczynności tarczycy.

Najnowsze badania potwierdzają również znaną od lat zdolność szałwii do unieczynniania różnego rodzaju toksycznych związków. Dzieje się tak na drodze zwiększania zdolności do utleniania ksenobiotyków w wątrobie, co pozwala na sprawniejsze metabolizowanie większych ich ilości, bez uszkodzenia komórek tego narządu. Z tego wynika również hepatoprotekcyjne działanie rośliny. Szałwia dostarcza rekordowych ilości witaminy B1, a jednym z objawów niedoboru witaminy B1 są krótkotrwałe zaniki pamięci. Współczesne badania potwierdziły, iż dzięki przyspieszeniu krążenia krwi w całym organizmie szałwia usprawnia funkcjonowanie mózgu. Wiadomo, że dobrze ukrwiony, a zatem dobrze odżywiony i natleniony mózg czy inny narząd wydajniej działa. Herbatka z szałwii to znakomity napój dla wszelkiego rodzaju myślicieli, a przecież także poprawia zdolność koncentracji.

Źle gojące się rany i wrzody zadziwiająco szybko zamykają się pod wpływem okładów z mocnego naparu szałwii. Niejednokrotnie takie okłady okazały się skuteczne w leczeniu uporczywej egzemy i grzybicy skóry. Pomagają w stłuczeniach i kontuzjach. Anglicy uważają kompresy z szałwii za najlepsze remedium na naciągnięte ścięgna: garść liści szałwii świeżych lub suszonych polecają zalać octem, zagotować i przykładać na bolące miejsce okład tak gorący, jak tylko można wytrzymać.

Kąpiele w naparze z liści szałwii cudownie koją nerwobóle, bóle mięśni, kości i stawów.  Szałwia stosowana zewnętrznie działa ściągająco, bakteriobójczo, wzmacnia skórę, goi blizny.

Szałwia powstrzymuje krwawienia z przewodu pokarmowego i zmniejsza przepuszczalność naczyń włosowatych, zatem warto napić się herbatki szałwiowej przed zabiegami operacyjnymi! Szałwia jest korzystna w leczeniu chorób wątroby przebiegających z upośledzonym wytwarzaniem żółci lub po toksycznym uszkodzeniu wątroby. Kompresów z szałwii używa się przeciwko czyrakom. Szałwia ułatwia poród, jednak w czasie ciąży może spowodować poronienie, jeśli ciąża jest słaba i wymaga podtrzymywania. Dawniej szałwię polecano również w bólach kręgosłupa, napadach padaczkowych oraz nadmiernym zmęczeniu i senności. Stosowane wewnętrznie wyciągi z liści szałwii wpływają hamująco na wzrost obecnych w przewodzie pokarmowym bakterii saprofitycznych i przeciwdziałają nadmiernej fermentacji jelitowej.

Ogromna różnorodność obecnych w liściach szałwii związków biologicznie czynnych sprawia, że surowiec należy do leków roślinnych o bardzo wszechstronnym działaniu. Szałwia jest ponadto surowcem niezastąpionym w wielu schorzeniach dotyczących przewodu pokarmowego.  Jak wykazują najnowsze badania naukowe przeprowadzone przez naukowców Uniwersytetu Medycznego w Teheranie liście szałwii lekarskiej dzięki zdolności hamowania acetylo-cholino-esterazy mogą być potencjalnym źródłem nowego leku roślinnego wykorzystywanego w leczeniu z choroby Alzheimera.

Stara medycyna naturalna, w tym Awicenna uważa, że szałwia ma naturę gorącą i suchą, zatem leczy z wszelkich chorób o naturze przeciwnej,  zimnej i wilgotnej.

Herbatka sporządzona z liści szałwii lekarskiej przynosi ulgę w przypadku bólu gardła, utraty głosu, zapalenia migdałków, jak również pomaga w usunięciu nadmiaru flegmy w zatkanych flegmą płucach. Sposób sporządzenia takiej herbatki ziołowej wygląda następująco: zaparzać 2 łyżeczki suszonych lub świeżych liści szałwii lekarskiej w 1 ¼ szklanki wrzącej wody przez około 35 minut. Następnie wywar przecedzić i dodać (jak to chce) odrobinkę miodu. Herbatkę pić po pół szklanki, co kilka godzin. Herbatką ziołową z liści szałwii lekarskiej płuka się także podrażnienia, bóle gardła. Przed płukaniem gardła do wywaru dodać ¼ łyżeczki świeżo wyciśniętego soku z limonki.

Szałwia lekarska to wspaniały, naturalny środek leczniczy przy wszelkiego rodzaju swędzeniach, spowodowanych na przykład alergiczną reakcją na nieznaną substancję, z powodu nadmiernej nerwowości, łuszczycy lub egzemy lub jakiegokolwiek kontaktu z trującymi roślinami takimi, jak trujący bluszcz czy sumak.

Szałwia lekarska to cenne i pomocne zioło w leczeniu nieregularnych i skąpych miesiączek. Picie naparu z zioła powoduje zwiększenie wypływu krwi miesiączkowej. Pomimo tego, że właściwości hormonalne szałwii lekarskiej nie są do końca całkowicie zrozumiałe, nie ma wątpliwości, że zioło to łagodzi dolegliwości związane z okresem menopauzy. I tak szałwia lekarska obniża częstotliwość występowania potów, jak również ilość uderzeń gorąca, pomaga organizmowi lepiej przystosować się do zmian hormonalnych, związanych z procesem menopauzy. Szałwia lekarska jest także zalecana przeciwko bólom miesiączkowym, braku miesiączek, bezpłodności oraz przeciwko problemom związanym z okresem przekwitania. Zioło to posiada właściwości stymulujące macicę, dlatego też jest używane podczas porodu, jak również pomaga w wydaleniu łożyska.

Szałwia lekarska jest wspaniałym środkiem leczniczym w przypadku przeziębienia, gorączki i powinna być zastosowana, jak tylko poczujemy, że „coś nas bierze”. Szałwia lekarska łagodzi także zapalenie migdałków, zapalenie oskrzeli, astmę, katar oraz zapalenie zatok. Jej właściwości ściągające, jak również wykrztuśne pomagają organizmowi wydalić flegmę z płuc i tym samym zmniejszyć katar. Herbatka sporządzona z szałwii lekarskiej jest używana do inhalacji, która pomaga w oczyszczaniu dróg oddechowych organizmu. Szałwia lekarska wzmacnia system odpornościowy i pomaga w zapobieganiu różnorodnym infekcjom, jak również „trzyma z dala” wszelkie choroby autoimmunologiczne.

Naparów z szałwii lekarskiej używa się również do okładów na trudno gojące się rany skórne oraz brzydko wyglądające owrzodzenia, przy oparzeniach I stopnia oraz przy czyrakach. Osoby cierpiące na bóle reumatyczne, do kąpieli mogą dodawać napary z szałwii lekarskiej. Zioło to jest często stosowane do irygacji pochwy w przypadku upławów. Szałwia lekarska to tradycyjne zioło używane w leczeniu astmy. Suszone liście zioła wciąż wchodzą w skład różnych mieszanek ziołowych, z których robi się preparaty przeznaczone dla osób cierpiących na astmę.
Szałwia lekarska jest wspaniałym środkiem wzmacniającym układ pokarmowy. Zawarte olejki eteryczne w ziele posiadają działanie relaksujące na mięśnie gładkie układu trawiennego. Olejki eteryczne razem z substancjami gorzkimi (goryczki) pobudzają apetyt oraz ulepszają proces trawienia. Szałwia lekarska wspomaga wydzielanie soków żołądkowych oraz żółci, łagodzi bóle brzucha, przynosi ulgę podczas kolki, łagodzi wzdęcia oraz wiatry, działa łagodząco na niestrawności pokarmowe, nudności, wrzodziejące zapalenie jelita grubego, problemy wątrobowe oraz pomaga w wydalaniu robaków. Jej antyseptyczne właściwości są pomocne w takich infekcjach, jak zapalenie żołądka oraz jelit. Dla pobudzenia łaknienia należy pić napar z szałwii pół godziny przed jedzeniem.

Pod wpływem szałwii zostają przywrócone naturalne ruchy perystaltyczne okrężnicy i czynność skurczowa jelit, poprawia się trawienie i przyswajanie składników pokarmowych.

Działanie przeciwpotne występuje szybko, maksimum osiąga po 2–3 godzinach i trwa 3 dni. Wyciągi z surowca podaje się w nadmiernej potliwości różnego pochodzenia, np. potliwości w stanach gorączkowych, w nadczynności tarczycy, również potliwości na tle zaburzeń nerwicowych.

Działanie przeciwzapalne szałwia wykazuje po podaniu doustnym i po zastosowaniu zewnętrznym.

Działanie przeciwbakteryjne – szałwia hamuje też wzrost drobnoustrojów Gram–dodatnich i antybiotykoopornych, w mniejszym stopniu Gram–ujemnych, unieczynnia toksyny bakteryjne.

Żródo: zdrowiezroslin.blogspot.com